Deze avond spring ik pas echt in het diepe. Ik ben uitgenodigd voor de herdenking van Tsjiniaz Aitmatov.
Het is de negentigste geboortedag van deze schrijver uit Kirgizië en dat wordt gevierd door een handvol stichtingen en unies waarvan ik geen idee had dat ze ook met veel plezier in deze stad bestaan.
De boeken van Aitmatov zijn in 150 talen vertaald, meermaals verfilmd en hij ontving vele Sovjetonderscheidingen. In Centraal-Azië zijn ze trots op hem.
In ons krantarchief wordt alleen zijn overlijden genoemd, in 2008. En Kirgizië ligt tussen Kazachstan en China, dat heb ik vooraf ook nog snel opgepikt.
Ik kom terecht in een verlaten kantoorgebouw, zo’n tien minuutjes wandelen vanaf Sloterdijk. Een kamer op de eerste verdieping, waar je een systeemplafond verwacht, maar die is van kaal beton.
Op enkele tafels staat een buffet van Kirgizische en Turkse gerechten. Ik krijg plof van een man in een lang gewaad. Aan een piepjong meisje in een prachtige groene jurk, inclusief muts met bont, vraag ik wat in zo’n deegpakketje zit.
“Aardappels en groente,” zegt ze. “In die andere zit niks.”
Ze raadt me aan vooral de sausjes erbij te pakken.
Een en al hartelijkheid.
Twee mannen spelen op snaarinstrumenten die ik niet ken, maar toch meteen in Centraal-Azië plaats. Iedereen zit alvast op een stoel en ik neem plaats op de enige tafel achterin de zaal.
“Ben jij de jury?” vraagt een vrouw. “Wel een 10 geven, hè.”
Ze heet Dilek en die muzikant daar is haar vriend.
Ik beloof het.
Kirgizië heeft een levendige Turkse gemeenschap, zo te zien aan de banners met Turkse vlag om me heen. Ik laat me vertellen dat Kirgizië en Turkije dezelfde cultuur en taal hebben.
“Je kunt het vergelijken met Brabants en Nederlands,” zegt een Turkse man, die overigens beter te verstaan is dan menig Brabander.
Het zaaltje is vrolijkmakend vol. Allemaal mensen met een Kirgizische of Turkse achtergrond, maar de sprekers doen dat in het Nederlands – een hele opluchting.
Ik leer veel vanavond. Over Kirgizië, een prachtig land met witte bergtoppen en heel veel paarden, en over Aitmatov zelf. Behalve schrijver en man van het volk was hij filmmaker en uiteindelijk ambassadeur voor de Sovjet-Unie in Luxemburg en voor Kirgizië in Frankrijk en de Benelux.
Ook hoor ik dat hij na Shakespeare en Tolstoj de best gelezen schrijver ter wereld is.
Ik zeg blind: er zijn vast een hoop afgelegen gebieden in de wereld waar hetzelfde wordt geclaimd over local hero’s, maar ik ga hier niet sceptisch zitten doen, zeg, ik heb net heerlijke plof op.
Wat herdenking Tsjiniaz Aitmatov
Waar GebouwWest, Donauweg
Wie Jarkyna Koshoeva, Veyis Güngör, Akbar Celim, Orhan Demirci, Almaz Sultanbekov, Dilek Tasdemir-Kalkan
Wanneer woensdag 12 december, 19.00 tot 22.00 uur
Drank en spijs ***
Sfeer ***
Hans heeft er een nieuwe vakantiebestemming bij
Tips? Mail naar schuim@parool.nl
Uit HET PAROOL, 13 December 2018